Ήξερα πως ήθελα να θηλάσω

ΕΚΤΥΠΩΣΗ

Της Νικολέτας Π.

Είμαι η Νικολέτα, η μαμά του Μιχάλη και αυτή είναι η ιστορία μας.
Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι ο θηλασμός είναι κάτι φυσιολογικό αλλά δεν είχα κανένα ερέθισμα στον περίγυρό μου. Καθόλου περίεργο βέβαια, καθώς η δική μου γενιά θήλασε ελάχιστα και οι περισσότερες μαμάδες στις μέρες μας ή κάνουν μικτή διατροφή ή σταματούν τον θηλασμό τους πρώτους κιόλας μήνες.
Εγώ όμως ήξερα, από την πρώτη μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος, ναι! Ήξερα πως ήθελα να θηλάσω αποκλειστικά! Για καλή μου τύχη η μεγάλη μου αδερφή είχε ψαχτεί πρώτη και είχα αρκετές πληροφορίες και καθοδήγηση από την ίδια. Με έβαλε σε πολλές ομάδες στο Facebook και ξεκίνησα από νωρίς το διάβασμα.
“Η γνώση είναι δύναμη” έτσι ήξερα. Μέχρι να έρθει η μέρα όμως που θα εφαρμόσεις όσα διάβασες δυσκολεύουν λίγο τα πράγματα. Προσπαθώ πάντα να είμαι προετοιμασμένη και να προλαβαίνω να σώσω τις καταστάσεις πριν καν βρεθώ σε αυτή τη θέση για να έχω και περισσότερο τον έλεγχο. Με αυτό το σκεπτικό είχα διαβάσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ για τον θηλασμό. Ο θηλασμός είναι τεράστιο κεφάλαιο και οι δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσεις αρκετές. Και εκεί που περίμενα πως όλα θα έρθουν ήρεμα, οι δυσκολίες αυτές ξεκίνησαν σε εμάς από την αρχή.

Κεφάλαιο πρώτο λοιπόν. Επαναγαλακτισμός.

(Βαθιά ανάσα και ξεκινώ)
12/7/2017 γεννήθηκε ο γιγαντάκος μου. Μακρύς τοκετός κοντά δύο μέρες, πολύ μεγάλη εξάντληση. Ο γιγαντάκος μου γεννήθηκε με καισαρική. “Δυστυχώς” έκανα ένα μεγάλο μωρό, 4.840 για την ακρίβεια. Δυστυχώς τα μεγάλα μωρά (συνήθως από 4,5 κιλά και πάνω) τα παίρνουν στην Μ.Ε.Ν.Ν. για παρακολούθηση για δύο 24ωρα. Αυτά τα δύο 24ωρα είναι τεράστιας σημασίας για τον θηλασμό. Για καλή μου τύχη τον θήλασα μόλις γεννήθηκε, και είναι η μόνη γλυκιά ανάμνηση που θέλω να θυμάμαι από τη γέννησή του. Κάπου εδώ να σημειώσω πως και μόνο το χειρουργείο της καισαρικής είναι αρκετά επίπονο και η αποκατάσταση θέλει χρόνο.
Πόσο μεγάλη ταλαιπωρία, πόσο ψυχοφθόρο. Διπλωμένη στα δύο ανεβοκατέβαινα συνέχεια για να τον θηλάσω, πότε έπιανε πότε δεν έπιανε, είχα χαθεί τελείως. Δεν ξέρω πόσες μέρες αυπνίας μετρούσα αλλά εγώ εκεί! Δεν ήθελα να χάσω τον θηλασμό! Μην μακρηγορώ, πέρα από διάφορα άλλα θέματα υγείας που προέκυψαν φθάνουμε στην ημέρα εξόδου (φυσικά να σημειωθεί πως είχε δωθεί ξένο, κάτι το οποίο μου το ανακοίνωσαν εκ των υστέρων).

Το μωρό μου είχε μεταμορφωθεί τελείως. Υπερβολικά ανήσυχος και πολύ στρεσαρισμένος. Μπαίνουμε σπίτι. Και εκεί ξεκινάει ο Γολγοθάς μας.
Παρόλο που ήμουν πρωτότοκη και με μηδαμινή βοήθεια καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά. Δεν ηρεμούσε με τίποτα. Την επόμενη μέρα το πρωί ήρθε και η παιδίατρος στο σπίτι. Απότομη πτώση βάρους και το μωρό μέσα στη νευρικότητα. Η παιδίατρος συστήνει εισαγωγή ξανά στην Μ.Ε.Ν.Ν.. Κάπου εδώ αρχίζω να παραλύω.
Φθάνουμε στο νοσοκομείο, το μωρό μου κολλημένο επάνω μου δεν μπορούσα να τον δώσω, με τα λίγα με τα πολλά γίνεται η εισαγωγή. Μου δίνονται σχετικές οδηγίες από το νοσοκομείο για πρωτόκολλο αντλήσεων, οδηγίες αποθήκευσης γάλακτος και ξεκινώ αμέσως. Βοήθησε και το διάβασμα που είχα κάνει αλλά και τα αρχεία των ομάδων θηλασμού.
Στέρεψα, όσο περίεργο και αν ακούγεται και όμως συνέβη. Πρώτη άντληση, 50 ml περίπου και από τα δύο στήθη, δεύτερη άντληση μετά βίας 10 ml.Οι επόμενες αντλήσεις δεν ξεπερνούσαν τα 15-20 ml. Έκανα 10 αντλήσεις σίγουρα την ημέρα και η παραγωγή μου ίδια. Δεν το έβαλα κάτω όμως.

Ήμουν το απόλυτο κενό, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα έχω το μωρό μου στην αγκαλιά μου. Το μόνο που με κρατούσε ήταν αυτό το νοσοκομειακό θήλαστρο και ένα ξυπνητήρι να μου θυμίζει να αντλήσω. Εκεί μερόνυχτα από πάνω του. Ήξερα πως ήθελα να θηλάσω. Ο στόχος μου αυτός ήταν που με κράτησε στα πόδια μου. Ό,τι ποσότητα γάλακτος και να έβγαζα το μάζευα σταγόνα-σταγόνα να το δώσω στο μωρό μου και φυσικά να τον θηλάσω όσο μπορώ και από κοντά.
Μετά από 6 ημέρες τον πήρα σπίτι μας. Τις 6 ημέρες αυτές δεν κοιμόμουν σπίτι μου, δεν μπορούσα ούτε να μπω.
Και οι δυσκολίες μεγάλωναν. Το μωρό μου πλέον μικτή σίτιση. Για την ακρίβεια σχεδόν αποκλειστικά ξένο γάλα. Το πολύ ένα μπουκάλι από εμένα και ακόμη 6-7 από ξένο. Μου φαινόταν τεράστιο το βουνό αυτό δεν ήξερα πως θα τα καταφέρω. Όσα και να διάβασα αν δεν έχεις ανθρώπους στο περίγυρο σου να σε καταλάβουν και να σε βοηθήσουν ψυχολογικά είναι πολύ δύσκολο να αντεπεξέλθεις. Πώς θα κατάφερνα να ισοφαρίσω ΤΟΣΟ ξένο γάλα; Φυσικά και είχα αρχίσει και να απογοητεύομαι. Το μωρό μου να συνεχίζει να είναι στρεσαρισμένο και να είναι κολλημένο ΜΟΝΟ επάνω μου, και όλη μέρα στο στήθος. Τυχαίο; Κάτι ήξερε!

Μα πότε να προλάβω να αντλήσω (κάθε 2-3 ώρες σίγουρα), πότε να προλάβω να τον θηλάσω, πότε να προλάβω να αποστειρώσω, να τον ταΐσω, να τον αλλάξω, να τον κάνω μπάνιο, να του κόψω τα νυχάκια, να περιποιηθώ τον αφαλό του, να μαγειρέψω, να συγυρίσω, να φάω και εγώ, να κάνω ένα μπάνιο, να προλάβω να ξεκουραστώ; Παράλληλα να χάνω τον έλεγχο, αρχή μαστίτιδας, φραγμένοι πόροι, υπερπαραγωγή.

Είχα αρχίσει να πανικοβάλλομαι. Και κάπου εκεί ήρθε το μεγαλύτερο στήριγμά μου. Η αδερφή μου. Με τις ώρες να μιλάμε στα τηλέφωνα, να κλαίω, να με παρηγορεί. Παράλληλα εκείνη να θηλάζει 2 παιδιά, 3 ετών η μεγάλη κόρη και 5 μηνών ο μπέμπης! Πώς να μην με καταλάβει; Αλλά δεν μου αρκούσε, δεν άντεχα. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι. Μας χώριζε και η απόσταση. Εγώ Αθήνα εκείνη Θεσσαλονίκη. Και κάνει το σωτήριο για εμένα βήμα.
-“Νικολέτα, θες να θηλάσεις;”
-“Ναι.”
-“Θες Βοήθεια; Θες να έρθω;”
-“Δεν ξέρω.”
-“Νικολέτα, θες να θηλάσεις;”
-“Ναι αλλά δεν μπορώ!”
-“Μπορείς, έρχομαι να σε βοηθήσω.”

Και ήρθε!
Αυτό ήταν. Αυτό χρειαζόμουν τελικά. Με καθησύχαζε. Μαζί μετρούσαμε πάνες. Μαζί ζυγίζαμε το παιδί. Κρατούσαμε ημερολόγιο.
-“Ευγενία, μα είναι 3 ώρες συνεχόμενα πάνω μου!”
-“Άστο το παιδί, το παιδί ξέρει. Σου ρυθμίζει την παραγωγή. Θα σου φέρω εγώ να φας.”
Και κάπως έτσι πέρασαν οι πρώτες μέρες και με τη θέληση του παιδιού κοβόντουσαν ένα-ένα τα μπουκάλια. Ναι η θέληση! Πόσο πολύ ήθελε να θηλάσει! Ομολογώ ήμουν πολύ δειλή για να κόψω μπουκάλι, έβλεπα πλέον όμως ένα ήρεμο μωρό που έπαιρνε βάρος, έβρεχε αρκετές πάνες οπότε τον εμπιστευόμουν.
Δεν θα πω ψέματα, πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα η όλη διαδιακασία. Τα είχα παρατήσει όλα και ασχολούμουν ΜΟΝΟ με το μωρό. Ο άντρας μου μαγείρευε, με τάιζε στο στόμα, συγύριζε, έπλενε, καθάριζε.
Μα δεν θα ξεχάσω μια κουβέντα που μου είπε η αδερφή μου, “Κάθε βράδυ πριν κοιμηθείτε θα λες “Ουφ πάει και αυτή η μέρα, τα κατάφερα!” και έτσι σκαλοπάτι-σκαλοπάτι θα βρίσκεσαι και πιο κοντά στον στόχο σου!”
Μου έδωσε τόσο μεγάλη δύναμη. Όταν φτάνεις στην ουρά όμως αρχίζουν να δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

Σύγχυση θηλών.

Το μωρό είχε αρχίσει να μπερδεύεται με το μπιμπερό και τη θηλή. Το ένιωθα. Δεν θήλαζε αποτελεσματικά. Και τι κάνουμε τώρα; Έφτασα ως εδώ; Ένα βήμα πριν το τέλος και να το χάσω;
Ξαναζητώ βοήθεια από τις ομάδες στο Facebook. Όσο και αν προσπάθησα να το αποφύγω η μόνη λύση ήταν το SNS.
Ουφ, άλλος Γολγοθάς και αυτός. Για καλή μου τύχη βρίσκω μία μητέρα που αντιμετώπιζε παρόμοια προβλήματα και ήταν εξπέρ στο SNS. Μερόνυχτα μιλάγαμε μέσω του Facebook. Πόσο θάρρος έπαιρνα και μόνο που ήξερα πως κάποιος ζει τα ίδια με εμένα. Δύο γυναίκες παντελώς άγνωστες με κοινό σκοπό, να θηλάσουν τα μωρά τους. Είχα φτάσει στα 2 μπουκάλια περίπου. Πλέον έπινε δικό μου γάλα αποκλειστικά, γιατί και το συμπλήρωμα ήταν δικό μου από αντλήσεις. Αλλά δεν μου αρκούσε. Μέχρι να πω πως θηλάζει αποκλειστικά είχα δρόμο ακόμη.
Η αδερφή μου αφού ήταν σίγουρη πως θα τα καταφέρω, γυρίζει στο σπίτι της.
Ένιωθα και εγώ την αυτοπεποίθηση ότι θα τα καταφέρω. Με βοήθησε απίστευτα πολύ και η ιντερνετική μου φίλη, η ιέρεια του SNS όπως την αποκαλώ πλέον καθώς συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα, η Πούπα.
Δύσκολο κομμάτι και το SNS τολμώ να πω. Να παλεύεις με τα σωληνάκια, να φεύγουν, να μην κάθονται, να τα βγάζει το μωρό, να μην τρέχει το συμπλήρωμα, “Αχ και γιατί δεν το πίνει!”. Αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε! Το SNS είναι η λύση για να επιστρέψει το μωρό 100% στο στήθος.
Μου πήρε αρκετά μικρό διάστημα να κοπούν και τα “τελευταία μπουκάλια”. Είχα και deadline φυσικά.
Έπρεπε να επιστρέψω το νοσοκομειακό θήλαστρο.
“Μήπως να μην το δώσω ακόμη; Μήπως να το νοικιάσω ακόμη μια εβδομάδα έστω;” ,οι σκέψεις με βασάνιζαν. Αλλά όχι. Εμπιστεύθηκα τον εαυτό μου, εμπιστεύθηκα το μωρό μου και είπα θα τα καταφέρουμε.
Το επέστρεψα.
Και τα καταφέραμε. Μαζί.

Και κάπως έτσι κοντά στον σαραντισμό του μωρού έφθασα να πω και εγώ.. Θηλάζω αποκλειστικά!

Υ.γ.: Καθόλη τη διάρκεια του επαναγαλακτισμού μας κοιμόμασταν στον καναπέ. Όταν ένιωσα πως τα καταφέραμε και έφυγε η ανασφάλεια τότε ξαναγυρίσαμε στο κρεβάτι μας.
Η φωτογραφία είναι η μοναδική που έχω με το θήλαστρο. Μας τράβηξε ο σύζυγος ένα βράδυ όταν γύρισε από τη δουλειά. Και αυτή είναι η εικόνα του επαναγαλακτισμού μας.

Αν θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας τη δική σας ιστορία θηλασμού, αποθηλασμού, αποχής, αλλεργίας, μητρικής αγάπης στείλτε τη μας στο admin@breastfeeder.eu