Της Βίκυς Α.
Αυτή είναι η δική μας ιστορία θηλασμού και τη μοιράζομαι ελπίζοντας πως θα δώσει θάρρος σε μαμάδες που αντιμετωπίζουν την προωρότητα και δυστυχώς πιστεύουν πως δε μπορούν να θηλάσουν.
Πάντα ήθελα να γίνω μαμά και πάντα ο θηλασμός μου φαινόταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και εφικτό. Είχα την τύχη να έχω μάθει αρκετά πράγματα λόγω των σπουδών μου, άρα ήξερα πως είναι η καλύτερη επιλογή διατροφικά για τα βρέφη και το είχα δεδομένο πως θα θηλάσω όταν έρθει εκείνη η ώρα.
Έτσι όταν έμεινα έγκυος μπήκα στις ομάδες υποστήριξης και διάβασα τα πάντα ώστε να είμαι προετοιμασμένη 100% και να μην την πατήσω όπως πολύ συχνά διάβαζα να γίνεται σε άπειρες μαμάδες.
Η εγκυμοσύνη μου εξελισσόταν με διάφορα θεματάκια και έμεινα στο κρεβάτι το περισσότερο διάστημα, αλλά ένιωθα αισιόδοξη.
Στην 22η εβδομάδα κάναμε το υπερηχογράφημα Β’ επιπέδου. Το μωρό σας είναι τέλεια μας είπε ο γιατρός… εσύ όμως μαμά όχι. Ο τράχηλος σου είναι μόλις 3 χιλιοστά. Θα χρειαστείς σίγουρα περίδεση.
Δύο μέρες μετά έκανα το χειρουργείο της περίδεσης, με τη γυναικολόγο μου να λέει πως ήταν η δυσκολότερη της καριέρας της καθώς το θυλάκιο είχε προβάλει στον κόλπο και μπορούσε να το τρυπήσει ανά πάσα στιγμή.
Νοσηλεύτηκα με τοκολυτικά λόγω συσπάσεων και έπειτα επέστρεψα σπίτι, κλινήρης για όσο άντεχε ο οργανισμός μου.
Η γιατρός μου ξεκάθαρα μου είπε πως αν φτάναμε τις 28 εβδομάδες θα ήταν θαύμα. Το πρώτο μαξιλαράκι όπως το ανέφερε, έτσι αυτό έβαλα στόχο.
“Και με το θηλασμό τι θα γίνει;”, αναρωτήθηκα και ξεκίνησα να διαβάζω για θήλαστρα, πρωτόκολλα άντλησης κτλ. Θα έκανα ότι χρειαστεί για να θηλάσει το μωρό μου.
Γέννησα τον γιο μου στις 8 Μαρτίου, στις 24 εβδομάδες με επείγουσα καισαρική και ενώ ζύγιζε 850 γραμμάρια. Ο τοκετός μου τραυματικός. Χωρίς τη γιατρό μου, μιας και έπρεπε να πάω σε δημόσιο εφημερεύον λόγω της εβδομάδας κύησης. Ευτυχώς όλη η ομάδα της κλινικής έκανε ότι μπορούσε για να με βοηθήσει να τα καταφέρω.
Άκουσα το μικρούλι μου να κλαίει, τον είδα και έπειτα έτρεξαν στη ΜΕΝΝ όπου θα γινόταν το σπίτι του για τους επόμενους 4 μήνες.
Την επόμενη μέρα το πρωί ήρθε η μαία να με ρωτήσει αν θα ήθελα να κάνω αντλήσεις και να μου πει πόσο σημαντικό θα ήταν το γάλα μου για το προωράκι μου. Πράγματα που είχα ήδη διαβάσει δηλαδή αλλά χάρηκα όμως που βρήκα στήριξη από το νοσοκομείο. Μου έφεραν νοσοκομειακό θήλαστρο στο δωμάτιο μου και έτσι ξεκίνησα πρωτόκολλο αντλήσεων. Για 4 μήνες αντλούσα, τις καλές μέρες, αλλά και τις άσχημες..
Οι νεογνολόγοι από την πρώτη στιγμή μου είπαν “Μαμά, θέλουμε το γάλα σου”!
Δε σταμάτησα ακόμα και όταν μας είπαν πως το παιδί δε θα τα καταφέρει. Ούτε όταν χρειάστηκε να χειρουργηθεί και για μέρες δεν έπινε καθόλου γάλα. Ούτε όταν χρειάστηκε να απέχω από τα γαλακτοκομικά. Εγώ εκεί, πιστή στο ραντεβού μου με το θήλαστρο και με όνειρο ότι θα διατηρήσω την παραγωγή μου ώστε να θηλάσουμε!
Μετά από 42 ημέρες τον κράτησα για πρώτη φορά αγκαλιά. Εγώ ντυμένη με ποδιά, εκείνος συνδεδεμένος με 10 διαφορετικά καλώδια και σωληνάκια. Η πρώτη του κίνηση ήταν να ψάξει το στήθος μου…
Δε σας κρύβω πως μπήκα αρκετές φορές στον πειρασμό να τα παρατήσω. Αλλά κάθε φορά που τρύπωνε αυτή η σκέψη στο μυαλό μου, κατάφερνε να μου την διώξει ο μικρός στο επόμενο επισκεπτήριο.
Λίγες μέρες πριν το τελικό εξιτήριο, μεταφερθήκαμε στην παιδοχειρουργική, όπου εκεί θα ήμουν συνοδός του 24 ώρες το 24ωρο.
Η πρώτη ερώτηση της προϊσταμένης ήταν αν θέλω να θηλάσω. Φυσικά της είπα και κάλεσε την μαία να έρθει να μας βοηθήσει.
Ρώτησε το ιστορικό μας και μου έδειξε πως να τον τοποθετήσω στο στήθος. Το παιδί έπιασε αμέσως και άρχισε να θηλάζει δυναμικά.
Η μαία μας παρακολούθησε για αρκετή ώρα και πριν φύγει μου είπε “Όταν με πήραν τηλέφωνο να έρθω να δω ένα 24αρι δεν ήξερα τι θα αντίκριζα. Ώσπου να ανέβω σκεφτόμουν τι θα πρέπει να προκάνουμε για να καταφέρει αυτό το παιδί να θηλάσει. Αλλά αυτός θηλάζει λες και το κάνει μήνες τώρα. Έχω πάθει πλάκα!”
Αυτό ήταν. Δεν άντλησα ποτέ ξανά..
Ακόμη και τώρα υπάρχουν στιγμές που δεν πιστεύω ότι τα καταφέραμε να θηλάσουμε αποκλειστικά..
Τον χαζεύω με τις ώρες και πολλές φορές με παίρνουν τα κλάματα ενώ εκείνος τρώει, και τότε, κάποιες φορές σηκώνει το βλέμμα και μου χαμογελάει. Και εγώ λιώνω..
Όσο δύσκολα ήταν όλα μέχρι τη στιγμή του πρώτου θηλασμού, τόσο εύκολα και ανεμπόδιστα έγιναν από εκεί και πέρα..
Ομολογώ πως πήρα απλόχερα βοήθεια και υποστήριξη από όλους τους επαγγελματίες υγείας που βρέθηκαν στο δρόμο μας σε ότι αφορά το κομμάτι του θηλασμού. Δεν άκουσα καμία λάθος συμβουλή ως τώρα. Κανένα μαργαριτάρι.
Αλλά ξέρω πολύ καλά πως αν δεν είχα εφοδιαστεί από πριν με τη γνώση ίσως τα πράγματα να μην είχαν εξελιχθεί έτσι.. ίσως δεν πίστευα τόσο στον εαυτό μου και στο παιδί μου.
16 μήνες και συνεχίζουμε..❤
Αν θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας τη δική σας ιστορία θηλασμού, αποθηλασμού, αποχής, αλλεργίας, μητρικής αγάπης στείλτε τη μας στο admin@breastfeeder.eu
Disclosure
Το blog περιέχει διαφημίσεις της Google. Δεν κοστίζουν κάτι σε εσάς, αλλά κάνοντας ένα κλικ σε αυτές το blog λαμβάνει μια μικρή προμήθεια που το βοηθάει να συντηρείται.
